Brandani is iemand die als wetenschapper altijd op zoek is naar de keten van oorzaak en gevolg. Die werkwijze past hij ook toe op zijn eigen leven.
We treffen hem aan op de laatste dag van zijn leven, 29 mei 2015. Aan het einde van deze dag raakt hij in coma om vijf dagen later te overlijden.
Deze laatste dag speelt zich grotendeels af op het vliegveld van Sharm el-Sheik, heiligdom van het massatoerisme, waar Brandani als in een soort voorgeborchte moet wachten tot duidelijk wordt of en hoe laat zijn vliegtuig zal vertrekken. Hij was in Egypte om onderzoek te doen naar een mogelijke synthetische reconstructie van het koraalrif. De hoofdstukken volgen de verschillende tijdstippen van die dag, en worden afgewisseld door Ivo’s herinneringen die in omgekeerde volgorde langskomen, zodat we naarmate de dag vordert uiteindelijk bij Brandani’s kinderjaren belanden.
Van de kleurloze ambtenaar die verantwoordelijk wordt gehouden voor de overstromingen in Rome gaam wee terug naar de man die intense zomers doorbrengt op een geliefd Grieks eiland, terug naar de ambitieuze jongeman die wil ontwerpen, terug naar de deelnemer aan de studentenopstanden in ’68– waardoor hij besluit filosofie in te wisselen voor bouwkunde in de hoop echte bruggen te kunnen bouwen – en komen we uiteindelijk uit bij het angstige kind dat hij ooit was. Woede, verongelijktheid, frustratie, alles komt voorbij, maar gelukkig ontbreekt het ook niet aan humor en lichtvoetigheid.
